The first year in Masters My BHU experience & long term goals....

Dear readers,
I apologize that I stopped writing since last year. I don't have any great excuse other than poor planning. It feels so good to write here, after a long (so long, in fact) gap. How are you all doing?

 I’m doing great, did you know, I have now joined M.Sc(Plant Biotechnology) at Banaras Hindu University, Varanasi. And, after 20 years of life under the warmth of my parent’s wings, I have finally managed to spread my own wings, out of the home.

BHU entrance gate ( Singhdwar)

Institute of Agricultural Sciences BHU

Yes, I have come out of my small city , to a big city – Varanasi, which is over 1800km long from my home city this number really obscures me sometimes It feels good in one way yes of course I am one of the 30k students currently enrolled in this majestic mini-city, an education hub harbouring brilliant minds and personalities every year, in every possible field of education that you can think of.

But the other? No! It’s not feeling so good the other way. After coming here, I have realized that I was away from the so much polluted world for 20 years. This place, because of tremendous religious events occur in this city the industrial development and kinds of stuff also takes part, city is polluted extremely, that Villages, towns –

you should cover your head, face, hands, foot, literally, all your body parts except eyes to keep you clean and safe from this, poisonous, dusty, dirty air! Ah, forgot, you should wear big coolers to protect your eyes too. Sometimes, it feels like there is not more than 10% of O2 in the air!

Rural areas are heavens to live in, but,I came running to this city to achieve something; to breathe some dirt; to experience how it feels real to be independent and motivated towards a goal; and, to go crazy; to study like I have never did; to feel, try and learn everything under the sky; to make a new episode of my life

Long term goals 

- I am left with exactly one year to certified with a CSIR NET & GATE exam.
- Publish the findings in peer-reviewed journals⁣⁣
- Train me to be a better researcher & teacher. ⁣⁣
⁣⁣
⁣⁣ I am nervous and excited about this at the same time. After Masters, I am interested in Complete my Ph.D. first in Biotechnology I am planning to go for IARI or continue in BHU for this or else abroad.

continuing in academia with a focus over teaching (first) while also doing some research (second). There are many Ph.D. students who do not want to continue in academia by the end of Ph.D., some call academia a boring lifestyle, others call it toxic, and some others think they are not carved for it. ⁣⁣ However, I have a strong commitment to my long term goal of inspiring the youth and especially underrepresented communities through Science education. ⁣
⁣
Though becoming a professor is only a way to achieve this goal, I have not identified any other ways to achieve this goal, yet! I have personally seen education doing magic in empowering people! ⁣⁣
⁣
⁣I hope I continue to work towards my long term goal of inspiring and teaching the youth of my country and beyond. Ph.D. training is just a small first step towards a big dream of this small person in the picture
⁣

My goal is never-ending! The point is, my goal of inspiring and teaching will keep me going with a purpose till the end of my life, after all, it is all about the journey and how we perceive it, not about the end!⁣⁣
⁣⁣
What is your long term never-ending goal?

Friendzone....

" आणि एका हळव्या क्षणी तो तिला म्हणाला,”माझं प्रेम आहे तुझ्यावर...

”ती काहीच बोलली नाही.त्याला ती शांतता खायला लागली,

म्हणाला बोल ना काहीतरी.अशी शांत नको राहूस,

नकार दे हवा तर पण बोल.

तिने त्याचा हात हातात घेतला,म्हणाली,

”माझं प्रेम नाही आहे तुझ्यावर.पण मित्र म्हणून तू हवा आहेस.राहशील कायम तसाच जसा आता आहेस?”

त्याच्या मनात आलं,माझ्या कपाळावर काय “c” लिहिलंय का,

की मी एवढा मूर्ख वाटतो हिला.”प्रेम नाही पण मित्र म्हणून रहा” 

साला typical line चिकटवून दिली तोंडावर

.या पोरींना मुलं फक्त खेळवायला हवीत.हा पण हवा तो पण हवा,

या safe zone मध्ये game करणार आपला.

तो काहीच बोलला नाही.तिथून निघून गेला.

ती क्षणभर पहात राहिली त्याच्या पाठमोऱ्या शरीराकडे.टेबलवर दोन्ही हातांची घडी घातली.त्यावर डोकं ठेवलं.आणि डोळे बंद करून शांत बसून राहिली.

प्रियकर मिळेल.सहज मिळेल रे.ज्याला ऐकवायचं असेल भेटल्यावर त्याच्या मनात असलेलं सगळं सगळं.ज्याला त्याचं माझ्यावर प्रेम आहे हे व्यक्त करायला स्पर्श करण्याची मुभा असेल.तो ते तसं व्यक्तही करेल.पण त्याला जमणार नाही खांद्यावर ठेवलेल्या डोक्यावरून मायेने हात फिरवायला.तो पाहील जेंव्हा डोळ्यात तेव्हा त्याला प्रेम दिसेल.पण खोल डोळ्यात उतरून त्याला जमणार नाही काठावर असलेली ओल झिरपून टाकायला.

“कधीतरीच भेटतेस ,अशी रडत नको भेटू.”

त्याला हवा मोगऱ्याचा सुगंध.त्याला हवा त्याच्या मनाला रिझवणारा सुंदर हसरा चेहरा.आधीच प्रचंड व्याप आणि ताप असलेल्या त्याला नको असते प्रेयसीने केलेली “भावनांची फालतुगिरी”...मग “ती” आतल्या आत साचत जाते....

ती म्हणते मला तू मित्र म्हणून हवा आहेस,तेव्हा तुझ्याही खांद्यावर डोकं ठेऊन ती रडणार नसते रे २४ तास.तिला हवा असतो फक्त तो “मायेचा स्पर्श”.”मी आहे ऐकायला..तू बोल.”हे सांगणारा आश्वासक शब्द!ती म्हणते ,”मला तू मित्र म्हणून हवा आहेस” तेव्हा विश्वासाचा एक प्रचंड हळवा कोपरा,जो तिच्या प्रियकरालाही जमणार नसतो बाप जन्मात घ्यायला...ती तुला सुपूर्द करत असते.

एखादा romantic स्पर्श ,आणि ती देऊन टाकेल तिचं शरीर,पण तिच्या मनापर्यंत पोचण्याचा मार्ग मात्र नेहमीच बिकट असतो..आहे !

ती म्हणते,”तू मित्र म्हणून हवा आहेस!”..तेव्हा ती तिच्यातल्या “ती” ला सुपूर्द करत असते.

बघ,यावेळी कोणी म्हणाली,”मला तू मित्र म्हणून हवा आहेस !”...तर पुन्हा विचार कर...निघून जाण्याआधी ...