अपुर्णत्व

आज खूप दिवसांनी लिहायला बसलोय तेही पहाटे 5 वाजता, नुकतच दुर्गाजय दत्ता च पुस्तक वाचलं "The Boy Who Loved" वेगळंच  वाटतंय...एकदम रोमॅन्टिक ! सर्व भूमिका आणि चरित्राची अगदी सुबोध वर्णन केलंय अगदी हळवं झालंय मन, खुप भावना दाटुन आल्यात वर पाऊस टीप टीप पडतोय वातावरणात एक गारवा आणि पहाटेची किलबिल मोहक शांतता यासोबतीला उन्मुक्त अभिव्यक्ती. सडेतोड आत्मपरीक्षण..वेदनांची हळुवार उकल.. आणि समोरच्याच्या साथीने आपल्या स्वतःलाच सापडलेले आपण! फार सुंदर अनुभव होता, खरंतर कुणा दुसऱ्यासाठी घेतलेलं हे पुस्तक इतकं आवडेल अस वाटलं देखील नव्हतं , आता लक्षात येतंय किती हद्दपार केल्यात काही गोष्टी आपल्यातून. ‘माझ्या’ माणसाला मनातलं काही सांगताना मोबाईलचा स्क्रीन वर टिपटिप करण्यात नुसताच वेग साधतो.
धावणारे विचार काबूत आणून कागदावर उतरवंताना मजेदार तारांबळ उडते, ती सरावाने ‘प्रोग्राम्ड’ मेंदू अगदी सहज उरकून टाकतो. हरवलेला आहे प्रत्यक्ष स्पर्श. ‘पर्सनल टच’.आपल्या प्रिय व्यक्तीची भेट कधी होईल माहिती नाही. भेट काय, तिचं दर्शनही अप्राप्य आहे. पण संवाद तर साधायचाच आहे 'या मनीचे त्या मनी' घातले नाही, तर ते अपूर्णत्व आपल्याला चरितं करणार आहे. ही सैरभैर करणारी ओढ. कधीकधी अपूर्ण गोष्टी असतात ना, त्या भासतात. पूर्णत्वाचं समाधान नसेलही त्यांच्यात कदाचित. पण अर्ध्यात वेगळ्या झालेल्या त्या वाटा धुक्यासारख्या भासतात. गूढ..पण सुंदर.😊